Verb
prallen {prallte ; geprallt}
prallen {prallte ; geprallt}
prallen {prallte ; geprallt}
prallen {prallte ; geprallt}
Adjektiv
des prallen: Singular, Maskulinum, Genitiv von prall   volle Deklination  
prall [praller ; am prallsten ]
prall [praller ; am prallsten ]
ähnliche Treffer
abprallen (v.) , {prallte ab / abprallte ; abgeprallt}
abprallen (v.) , {prallte ab / abprallte ; abgeprallt}
anprallen (v.) , {prallte an / anprallte ; angeprallt}
anprallen (v.) , {prallte an / anprallte ; angeprallt}
aufprallen (v.) , {prallte auf ; aufgeprallt}
aufprallen (v.) , {prallte auf ; aufgeprallt}
aufprallen (v.) , {prallte auf ; aufgeprallt}
zusammenprallen (v.) , {prallte zusammen / zusammenprallte ; zusammengeprallt}
zusammenprallen (v.) , {prallte zusammen / zusammenprallte ; zusammengeprallt}