تَجَهَّمَ
[ج هـ م]. (ف: خما. لازمتع. م. بحرف). تَجَهَّمْتُ، أَتَجَهَّمُ، مص. تَجَهُّمٌ تَجَهَّمَهُ بِمُجَرَّدِ مَا رَآهُ: اِسْتَقْبَلَهُ بِوَجْهٍ عَبُوسٍ. " تَجَهَّمَ لَهُ" تَجَهَّمَ عَدُوَّهُ: وَاجَهَهُ بِمَا يَكْرَهُ. إِلَى مَنْ تَكِلُنِي إِلَى عَدُوٍّ يَتَجَهَّمُنِي (حديث).
تَجَهُّمٌ
[ج هـ م]. (مص. تَجَهَّمَ). رَآهُ فِي تَجَهُّمٍ: فِي عُبُوسٍ. "وَجَدَهُ فِي لَحْظَةِ تَجَهُّمٍ وَغَضَبٍ".