مُتَعَاوِنٌ
[ع و ن]. (فَا. مِنْ تَعَاوَنَ) مُتَعَاوِنٌ مَعَهُ: مُؤَازِرٌ لَهُ وَمُشَارِكٌ لَهُ فِي عَمَلٍ مَّا مُتَعَاوِنٌ مَعَ العَدُوِّ: مُسَاعِدٌ لَهُ، خَائِنٌ. "فَإِذَا ضَرَبُوهُ وَلَكَمُوهُ وَرَفَسُوهُ وَلَمْ يَطْرَحُوهُ أَرْضاً فَهُوَ مُتَعَاوِنٌ". (إميل حبيبي).